Het is vandaag officieel de laatste dag van 2018 en als je het nog niet gedaan had, dan is het nu het juiste moment om na te denken over jouw goede voornemens voor 2019. Wij hebben er wel een paar voor je, die je eigenlijk gewoon altijd in je achterhoofd moet houden. Niet per se elk jaar opnieuw dus. Komen ze:
Believe
Geloof natuurlijk als eerste in jezelf, maar ook in alles wat je wilt zijn en bereiken. Als je met die instelling 2019 ingaat, kun je de wereld aan. Geloof ons!
Brains
Gebruik je gezonde verstand, blijf jezelf ontwikkelen en laat jezelf inspireren. Doe eens gek en koop een motiverend boek met tips en succesverhalen of ga naar een borrel, waar je allemaal leuke mensen ontmoet. Het kan allemaal!
Body
Een goed voornemen dat we elk jaar horen, is vaker naar de sportschool gaan. Je hoeft niet per se vaker te sporten. Wees gewoon fit en vind liever een balans tussen rust, voeding en beweging.
Beauty
Uiterlijke verzorging is de laatste jaren bij veel mensen hoog in het vaandel komen te staan. Maar geloof ons: looks aren’t everything. Je innerlijk is belangrijker en zal je verder brengen in het leven. Neem genoegen met jezelf en wat je hebt. Een blij mens straalt zelfvertrouwen uit en is van binnen en buiten mooi.
Budget
Budget staat ook élk jaar weer tussen het rijtje van goede voornemens. Vaak in de context: ‘Volgend jaar ga ik beter op mijn centjes letten’. Tuurlijk, moet je doen. Tegenwoordig kost alles geld, dus bedenk ook alvast wat je nodig hebt om je droom te kunnen realiseren.
Balance
Dit is de leidraad voor je leven: houd ‘m in balans. Pak dagelijks een momentje rust voor jezelf. Al is het maar vijf minuten. En nee, je hoeft niet per se te mediteren, je kan ook gewoon even je telefoon wegleggen en de binnenkant van je ogen bekijken.
Begrijp, beheers en beleef alle bovenstaande B’s
En zorg ervoor dat ze – komt ‘ie weer – in balans blijven. Dan komt het allemaal goed in 2019!
Zo vrolijk als hij er altijd uitziet, zo minder vrolijk is zijn verhaal. Jacob* (27) komt uit een arm, Amerikaans/Surinaams gezin, waarin zijn ouders hem altijd fysiek en mentaal mishandelde. Op school was hij ook niet veilig door alle pesterijen en uiteindelijk belandde hij zelfs op straat, waar hij bij elkaar zes maanden alleen doorbracht. Ja, hij was dakloos. Maar inmiddels gaat het goed met hem. Hij heeft een lieve vrouw, een leuk huisje in Amsterdam, een toffe baan als bedrijfsleider bij sandwichtent Sal Meyer en een dezer dagen wordt hij ook nog eens vader.
Uit een gezin van vier broers is Jacob al zolang hij zich kan herinneren mishandeld door zijn ouders. De jongste herinnering die Jacob heeft, is van toen hij pas vier jaar oud was. “Mijn broer had een schaar in de videorecorder gedaan en toen kwam mijn vader binnen. Hij zag het, dacht meteen dat ik het gedaan had en sloeg me vervolgens helemaal bont en blauw. Zonder eerst te kijken of het kapot was en wie het werkelijk had gedaan. Het was zo erg dat ik niet eens de straat op kon, want dan zouden mensen het zien en zeker de politie bellen. Pas later keek hij of de videorecorder kapot was, maar toen had ik al pak slaag gekregen. Als er iets gebeurde, moest iemand ervoor gestraft worden, vond mijn vader”, zegt Jacob.
“Maar je moet je voorstellen, ik was vroeger (en nog steeds) echt een braaf kind. Ik deed niks, zei niks, zat altijd in de boeken en kwam nooit laat thuis. Tuurlijk was ik wel een keertje brutaal of stal ik snoep uit de kast, maar los daarvan was ik echt geen erg kind. Ik hoefde maar per ongeluk een glas of bord te breken en dan kreeg ik geen normale pak slaag, zoals een klap op je bil. Ze sloegen me met alles wat er was: stokken, bezems, met de ijzeren kant van een riem. Het werd ze gewoon zwart voor hun ogen. Het was zelfs zo erg dat ik botten heb gescheurd en mijn broer zijn voet heeft gebroken.”
Jacob als klein kind, spelend op de bank.
Mentaal werd Jacob ook vernederd. “Ze ontmoedigden me altijd. Toen ik bijvoorbeeld net in groep drie zat en voor het eerst begon met school, hoorde ik elke dag van mijn ouders dat ik dom was en het toch niet zou gaan halen. Het was altijd negatief. Ook over mijn cijfers, dat ze laag waren, terwijl ik dan een 7 had. Dan vroegen ze waarom het geen 9 was en als het dan een 9 was, ‘overdreef ik’. Het ging echt nergens over en het was gewoon echt een hel.”
Op een dag besloot hij het allemaal niet meer te pikken van zijn ouders. Maar dat was voor hun reden genoeg om de toen 18-jarige Jacob uit huis te zetten. Zonder geld of hulp. Gelukkig kon hij op dat moment even terecht bij zijn beste vriend en diens moeder. Hij wist echter niet dat zij haar baan had verloren en de huur niet meer kon betalen. “Drie weken lang was ik echt super gelukkig en voelde het alsof ik weer een nieuwe moeder had. Nog steeds hoor. Ze ziet me ook echt als haar zoon en ik vind het heel mooi dat zoiets kan, terwijl degenen die eigenlijk voor je moesten kiezen, het niet doen.”
Na die paar weken werden ze uit hun huis gezet en waren er opeens drie mensen dakloos. “Ik had toen eigenlijk geen opties meer, want voor hun werd er al snel iets gevonden, maar voor mij niks. Ik was ook een beetje te trots om te zeggen dat het wel goed zou komen en dat ik iets zou vinden, maar het was misschien beter geweest toe te geven dat ik toch hulp nodig had.”
Jacob had in die tijd een vriendin, maar van haar moeder mocht hij niet blijven slapen. Soms sliep hij stiekem op hun dak, maar uiteindelijk liep die relatie stuk en was hij genoodzaakt elders een plekje te zoeken. “In het Vondelpark had je een glijbaan en daar aan de bovenkant sliep ik vaak, omdat mensen je dan niet zien. In het park heb ik veel tijd gehad om na te denken over wie ik ben, wat ik wil, wat mijn principes zijn en waar ik voor sta in het leven.”
Hij vertelt dat het lastig was om hulp te krijgen in Amsterdam. Via de GGD probeerde Jacob ‘Beschermd Wonen’ te regelen. Dat is wonen onder toezicht en begeleiding. “Maar ik had geen strafblad, was niet verslaafd en ook geen probleemjongere, dus ik had er geen recht op. Het is heel moeilijk om daarvoor in aanmerking te komen en ze zeiden dat ik het wel zou redden. Ik was daar helemaal niet blij mee, want ik had echt hulp nodig.”
Jacob was dus eigenlijk nergens meer veilig en koos ervoor om toch in een opvangcentrum te slapen. “Als jongere mag je in Nederland in bepaalde opvangcentra tien dagen in een maand slapen, maar dat vond ik veel enger dan buiten. Het was daar heel makkelijk om in aanraking te komen met alcohol of drugs en als je dat eenmaal doet, blijf je erin. Dit was voor mij een eyeopener dat ik ervoor moest zorgen dat ik er goed uitkwam. Ik moest helder blijven, bezig zijn, solliciteren, een kamer vinden. Maar bovenal niet mijn problemen proberen te vergeten, wat veel mensen doen.”
Het geloof in zichzelf zat hem in zijn trots en koppigheid. “Een ander vindt dat misschien wel een van mijn negatieve kanten, maar voor mij was het een manier om te overleven. Verder houd ik de hoop erin, want je hebt niks anders dan hoop dat het wel goedkomt. Ik denk ook niet meer in problemen, maar in oplossingen. Dat komt door mijn faalangst, waar ik vroeger veel last van heb gehad door mijn ouders en daardoor dingen niet probeerde. Nu zet ik de ladder telkens ietsjes hoger dan wat ik kan bereiken, zodat ik naar iets kan groeien.”
Uiteindelijk, mede dankzij het geloof in zichzelf en zijn positieve mindset, vond Jacob een studentenkamer. Ondanks dat hij op dat moment niet studeerde, mocht hij er toch wonen. “Het was heel goedkoop, maar ook echt één bij één. Er paste alleen een bed in en ik kon net lopen. Ik kreeg een baan in een kleine toko en daarmee kon ik gewoon opnieuw beginnen.”
Het dakloos zijn, heeft Jacob wel de liefde van zijn leven gebracht, waar hij in augustus 2016 mee trouwde. “Ik zat al jaren bij een jeugdvereniging en in 2012 organiseerden ze een reis naar Parijs voor een Europese Songfestival. Hier deden allemaal mensen van de vereniging aan mee en je kon mee als aanhang van jouw land. Ik was op dat moment dakloos en had maar 75 euro en de reis was volgens mij 70 euro. Ik koos ervoor om toch te gaan. En mijn vrouw ging vanuit Finland ook naar Parijs en toen heb ik haar daar ontmoet. Het was de beste keuze die ik in mijn leven heb gemaakt.”
Jacob en zijn vrouw op hun trouwdag in 2016.
Jacobs vrouw kan op elk moment bevallen van hun eerste kindje. “Mijn zoontje ga ik Jacob* noemen, omdat hij niet mijn achternaam krijgt, want die is van mijn vader. Hij krijgt de achternaam van zijn moeder. En daarmee geef ik hem iets van mij, los van mijn DNA. Ik wil hem laten zien dat ik het wél kan en dat het helemaal niet zo moeilijk is om ouder te zijn. Althans, om gewoon je best te doen, is denk ik niet moeilijk.”
Zijn broers ziet Jacob af en toe en het contact is oké, maar niet zoals het zou moeten zijn tussen broers, vindt hij zelf. Zijn ouders daarentegen ziet of spreekt hij niet meer. Ze wonen wel in Amsterdam en al is de stad nog zo groot, af en toe komt hij ze tegen. “Dat is raar. Mijn vader probeert wel dichter bij me te komen, om daarna weer keihard weg te rennen, maar mijn moeder totaal niet. Voor mij is het lastig, want ik ben heel boos en gekwetst. Soms valt mijn boosheid even weg en bedenk ik me dat het toch mijn ouders zijn, dat ik ze mis en hoop dat het toch weer goed komt op een bepaalde manier. Maar dan besef ik me dat het niet kan, omdat ze zijn hoe ze zijn, ze me altijd gekwetst hebben en dat ook altijd blijven doen.”
Eind goed, al goed. Jacob heeft veel van zijn verleden van zich af kunnen schrijven en houdt zijn leven tegenwoordig in balans door alles nuchter en met realisme te bekijken. Hij schrijft voornamelijk raps over zijn leven en gevoel. “Maar ook over mijn verleden, ouders en de liefde. Ik schrijf van alles wat ik voel. Voor mij werkt dat heel goed om het in raps op te schrijven. Als er iets met je gebeurt, moet je het van je af kunnen schrijven, schilderen, zingen of wat dan ook. Ik denk dat dat heel belangrijk is.”
Hier een rap die hij ooit schreef:
Binnenkort begint Jacob met een improvisatieklas voor stand-up comedians. “Gewoon als hobby, om ervaring op te doen. Ik denk dat het heel goed is om te kunnen improviseren op bepaalde situaties.” En daarnaast zal hij het natuurlijk druk hebben met zijn gezinnetje en zijn baan. Wat hij jou nog mee wil geven? “Je verleden, heden en omstandigheden bepalen nooit wat morgen zou kunnen zijn!”
*De naam van Jacob is om privacyredenen gefingeerd. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
Aya Selman (25) had als klein meisje altijd een grote droom om heel veel mensen te helpen. Die droom heeft ze waargemaakt door de politiek in te gaan en nu is ze raadslid voor de PvdA in Almere. Daarnaast is ze ook nog verpleegster in het Flevoziekenhuis en in haar vrije tijd doet ze vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis.
Zelf had ze als kind de Israëlisch-Libanese Oorlog meegemaakt, dus toen ze een paar jaar geleden veel op social media zat en zag hoe mensen negatief spraken over vluchtelingen, raakte dat haar. Daar wilde Aya verandering in brengen. “Ik postte af en toe iets over vluchtelingen op mijn Facebook, maar ik kreeg het gevoel dat ik niks deed. Niks nuttigs in ieder geval. Ik ben uiteindelijk begonnen met vluchtelingen te helpen, bijvoorbeeld door kleding, eten en drinken in te zamelen. En daarnaast door uitjes te organiseren en ze de taal te leren.”
Haar hart en ziel stopte ze in het vluchtelingenwerk en uiteindelijk had Aya ervoor gekozen haar baan in de thuiszorg ervoor te laten. “Het werd een soort verslaving: ik had alles aan de kant gezet om deze mensen te helpen.” Gelukkig kreeg ze veel steun van mensen die haar op social media volgden. Maar haar familie en vrienden waren niet altijd even blij, omdat ze zoveel tijd en energie in dit werk stak. Ze had het dan ook erg moeilijk om een balans te vinden hiertussen en vond het jammer dat niemand om haar heen begreep hoeveel dit allemaal voor haar betekende.
Desondanks heeft Aya er nooit spijt van gehad dat de dingen liepen zoals ze liepen, want dit was haar ding. “Het voelde letterlijk alsof ik vloog, als ik iemand hielp. Ik was blij, gelukkig en haalde er energie uit. Als je dit bij jezelf ziet, dan weet je al genoeg: dit is het!”
Het is belangrijk om te blijven dromen, vindt Aya. Op deze manier houdt ze dan ook haar body en mind fit. Daarnaast vindt ze uiterlijke verzorging ook heel belangrijk. “Ik vind het belangrijk om er goed uit te zien, daarom probeer ik mezelf ook zoveel mogelijk te verzorgen. Make-up, haren en kleding.”
Ze is het meest dankbaar voor wie ze nu is: “sterk en onafhankelijk”. Maar dat neemt niet weg dat ze geen onzekerheden heeft, zoals elke mens. Ze is 1,54m en door haar lengte lijkt ze meestal jong, waardoor mensen haar weleens onderschatten.
Haar leven houdt ze in balans door te accepteren dat haar leven soms anders kan zijn dan die van anderen. Ze werkt dag in, dag uit, maar alles met heel veel plezier en liefde. Over vier jaar hoopt ze dan ook doorgegroeid te zijn in de politiek, om een verandering in de wereld te kunnen maken.
Het volgende advies wilt Aya graag aan jou meegeven: “Volg je dromen, zet je doelen en werk ernaar. Laat je nooit klein maken door iemand anders, want je bent sterk, je kan het en als je iets echt wil, zal je het bereiken. En het allerbelangrijkste: doe alles met een goede intentie.”
Fabiënne Soares (17) heeft een grote passie voor zingen en deed het afgelopen seizoen mee aan The Talent Project, waarbij ze de eerste ronde heeft gehaald. In dit RTL 4-programma gingen juryleden Caro Emerland, Chantal Janzen en Roel van Velzen op zoek naar nieuw zangtalent met potentie. De talenten leerden van professionals in honderd dagen tijd de kneepjes van het vak.
Ongeveer drie jaar geleden kreeg Fabiënne haar ‘turning point’ en kwam ze op het idee om te werken aan een serieuze zangcarrière. Ze begon met liedjes schrijven. “De eerste stap voor mij was om te bepalen welke kant ik op wilde gaan met mijn muziek. Dus eerst de stijl bepalen die ik wilde zingen en daarna werken aan wat meer bekendheid. Dat deed ik door mee te doen aan The Talent Project”, zegt de zangeres.
“Zingen is als een soort zuurstof voor mij. Een uitlaatklep voor al mijn gevoelens en emoties. Ik voel me ook echt gelukkig als ik zing, zelfs als de teksten over een minder gelukkig moment gaan”, zegt Fabiënne als ze uitlegt waarom dit haar grote passie is. Niets maakt haar gelukkiger dan zingen en ze beweert ook niet meer zonder te kunnen.
Muziek schrijven is een goede therapie, vertelt ze, waarmee ze haar body en mind fit houdt. Haar gedachtes blijven op een rijtje en ze zet duidelijk op papier wat haar dwars zit. “Op die manier kan ik ook mijn fouten, kwalen en emoties onder ogen zien, in plaats ervan weg te rennen.”
Bovendien heeft Fabiënne hele lieve vrienden, die haar door dik en dun steunen, helpen en stimuleren om haar droom te volgen. Haar familie was echter best sceptisch in het begin, omdat ze haar nog nooit hadden horen zingen. “Ze dachten: ‘hier is weer een kleine meid die iets wil doen met zingen’, maar sinds mijn tv-auditie bij The Talent Project supporten ze me allemaal wel.”
Hoe ze zichzelf het beste kan laten zien aan de wereld, daar loopt ze nog weleens tegenaan. Hierdoor is het soms lastig om altijd in haarzelf te blijven geloven, zeker in moeilijke tijden. “Om eerlijk te zijn, twijfel ik nog steeds heel veel aan mezelf. Maar als je zo’n diepe band voelt tussen je passie en jezelf, komt het geloof in jezelf wel wat meer naar boven. Het klinkt cliché, maar het voelt alsof ik gemaakt ben om iets met muziek te doen.”
Haar leven is op dit moment niet helemaal in balans, daarom ze is op zoek naar de perfecte samenstelling en wilt ze werken aan haar bekendheid. “Ik wil een stempel op de wereld achterlaten en het kleine beetje wijsheid dat ik heb, delen met de wereld. Maar ook mijn verhaal delen en hopen dat het mensen helpt en inspireert om hun dromen te volgen of ze iets goeds te laten beseffen. Daarnaast heb ik mijn eigen muziekstijl ook nog niet gevonden en wil ik wel met iets nieuws komen, waardoor mensen mij meteen herkennen.”
Nu ze een klein beetje bekendheid heeft gewonnen, merkt Fabiënne wel dat mensen haar ineens berichtjes sturen, terwijl ze haar eerst niet eens feliciteerden op haar verjaardag. “Je wordt ineens uitgenodigd voor bepaalde dingen of mensen beginnen ineens vaker tegen je te praten.” Daarom raadt ze ook iedereen aan te zoeken “naar mensen die oprecht het beste met je voor hebben en waar je letterlijk alles tegen kunt zeggen zonder dat je enige schaamte of angst voelt. Wat ik ook heb gemerkt, is dat je automatisch beter klikt met mensen die een gelijke muziekstijl en humor hebben.”
Fabiënne wil jou graag het volgende advies meegeven: “Volg je dromen en niet de trends. Blijf echt bij jezelf. Laat social media je leven niet beïnvloeden en wees wijs. Wijsheid kan je heel ver brengen in het leven en het is heel spijtig dat ze je dat niet op school aanleren.”
Ramita Raghoebarsing (17) danst al sinds ze vier jaar oud is. In januari dit jaar heeft ze één van haar grootste dromen waargemaakt: ze deed auditie voor de World Championships of Performing Arts (WCOPA) en ze was door! Ze vloog hiervoor helemaal naar Hollywood, Amerika om mee te doen aan deze wedstrijd.
Dansen is niet alleen Ramita’s passie en uitlaatklep, maar ze kan er ook haar vreugde en verdriet in kwijt. Al haar vrije tijd besteedt ze dan ook aan dansen. Ze begon op haar vierde met Bollywooddans, maar op haar elfde werd ze ook geïnspireerd door andere dansstijlen, zoals hiphop, afro dance en dancehall.
Ten tijde van de wedstrijd zat ze ook nog in haar examenjaar, maar ondanks de examenstress kreeg Ramita het toch voor elkaar om de nodige donaties binnen te halen voor Amerika. Voor haar droom had ze maar liefst 6000 euro nodig. Los van een oproepje op Crowdfunding.nl, dat massaal door haar vrienden en familie gedeeld werd, heeft ze het grootste bedrag weten binnen te halen door simpelweg te flyeren.
“Ik ging flyeren tijdens een optreden die speciaal voor mij was georganiseerd. Op de flyer stond onder andere de link naar mijn inzamelingsactie en de volgende dag zag ik dat mijn balkje vol was op de website. Dat allemaal door één gulle sponsor”, zegt Ramita.
De dag erna is ze de gulle sponsor gaan opzoeken voor een bedankje en een etentje. “Het was een hele aardige meneer en hij doneerde al jaren voor goede doelen. Hij legde me uit waarom hij besloot juist mijn droom waar te maken: omdat hij graag de groei wilde zien die ik zou doormaken en wat het met mij zou doen als mijn grote droom in één klap uitkwam.”
Het is soms lastig om in jezelf te blijven geloven. Zeker in zo’n drukke en spannende periode, waarin er veel van je gevraagd wordt. “Als iets niet mee zit, denk ik vaak dat het aan mij ligt. Maar dankzij de lieve mensen om mij heen hou ik het geloof in mezelf vast.”
Maar ze heeft nog niet al haar doelen behaald. “Ik ben nogal streng voor mezelf. Dit, omdat ik puur het uiterste uit mezelf wil halen. Ik heb al één van mijn grote dromen behaald: Amerika was echt bloed, zweet en tranen. Dus ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar ik ben wel op de goede weg. Later wil ik choreograaf worden en achtergronddanseres van celebrities.”
Een dingetje blijft wel aan d’r knagen. “Ik merk wel dat mensen die eerst niks van me moesten weten, nu opeens interesse tonen. Ik mag iedereen en hou van ze allemaal, maar er is toch echt wel maar een klein groepje waar ik mee omga. Hoe meer mensen zien dat je omhooggaat, hoe meer ze je omlaag willen halen, omdat ze op jouw niveau willen komen. Dat is de mindset die ik heb, om me niet te verlagen naar hun niveau.”
Het advies dat Ramita jou graag wil meegeven, is het volgende: “Als je een droom hebt, ga er dan ook voor en laat je nooit wijsmaken dat je het niet kan.”
